চিন্তন

নাৰী উৎপীড়নকাৰীৰ বাবে মৃত্যুদণ্ড নে মুক্ত বেশ্যালয়
প্ৰতিম প্ৰতাপ বৰুৱা

২০১২ চনৰ ১৬ ডিচেম্বৰ তাৰিখে দিল্লীত ঘটি যোৱা আৰু সমগ্ৰ ভাৰতৰ প্ৰায় প্ৰতিজন মানুহৰে (অমানুহ সকলক বাদ দি) বুকু কঁপাই তোলা নিৰ্ভয়াৰ দলবদ্ধ ধৰ্ষণ আৰু হত্যাকাণ্ডৰ ঘটনাটোৰ এয়া তিনি বছৰ পাৰ হ’ল। এই তিনিবছৰত ঠিক নিৰ্ভয়াৰ ঘটনাটোৰ দৰে একে ঘটনা আমাৰ অসমতো ঘটিল। কিন্তু সেই ঘটনাটোৱে বা তেনে ধৰণৰ ঘটনাবিলাকে পাবলগীয়া গুৰুত্ব নাপালে। দূৰ্ভাগ্যজনকভাৱে আমাৰ সমাজত, আনকি অসমতো নাৰীধৰ্ষণৰ আৰু নাৰী উৎপীড়নৰ ঘটনাৰ সংখ্যা কমি যোৱা নাই, বৰং বাঢ়িহে গৈছে। এইধৰণৰ অপৰাধীৰ সংখ্যাও বা এনে অপৰাধী মানসিকতাৰ মানুহৰ সংখ্যাও কমি যোৱা নাই, বাঢ়িহে গৈছে। নিৰ্ভয়াৰ সেই নৃশংস ঘটনাটোৰ পিছত আমি সকলোৱে বিভিন্ন সময়ত দুটা প্ৰশ্নৰ বিষয়ে নিশ্চয় চিন্তা কৰিছো – প্ৰথম - নাৰীধৰ্ষণ কৰা অপৰাধীবোৰৰ শাস্তি কেনে হোৱা উচিত? আৰু দ্বিতীয় – নাৰীধৰ্ষণ আৰু নাৰী উৎপীড়নৰ দৰে ঘটনাবোৰ কেনেদৰে প্ৰতিহত কৰিব পাৰি? এই প্ৰশ্নদুটাৰ বিষয়ে চিন্তা কৰি বিভিন্ন ঠাইত বহুসংখ্যক লোকে বহু আলোচনা কৰিছে, বহুজনে বহু মতামত দিছে। সেই মতামতবিলাকৰ পৰা অলপ আঁতৰি আমি ধৰ্ষণকাৰীৰ শাস্তি আৰু ধৰ্ষণ, নাৰী অপহৰণ আদিৰ দৰে অপৰাধবোৰ সংঘটিত নহ’বলৈ বা কম কৰিবলৈ কিছুসংখ্যক লোকে আগবঢ়োৱা মুক্ত বেশ্যালয়ৰ বিষয়টো অলপ চিন্তা কৰি চাব খুজিছো।

নিৰ্ভয়াৰ সেই ঘটনাটোৱে যেনেকৈ সকলোকে জোকাৰি দিছিল আৰু তাৰ পিছত সাধাৰণ মানুহে স্বত:স্ফূৰ্তভাৱে যেনেধৰণৰ প্ৰতিবাদ কৰিছিল তাৰ ফলস্বৰূপে ভাৰতীয় আইনী ব্যৱস্থাটোৰ কিছু সংশোধন ঘটোৱা হৈছিল। (দিল্লীত হোৱা সেই প্ৰতিবাদ মই নিজে ওচৰৰ পৰা দেখিছিলো। আদালতত সেই অপৰাধীকেইটাৰ বিচাৰ চলি থাকোতে উচ্চস্তৰৰ প্ৰযুক্তিৰ ব্যৱহাৰ হৈছিল আৰু প্ৰযুক্তিৰ ব্যৱহাৰৰ এক বিশেষ সময়ত মই এটা বিশেষ দায়িত্ব পালন কৰিবলগীয়া হৈছিল। সেই অপৰাধীকেইটাকো মই ওচৰৰ পৰা দেখিছিলো, সিহঁতৰ লগত কথা পাতিব লগাত পৰিছিলো।) সেই সংশোধনক্ৰমে নাৰীধৰ্ষণ আৰু নাৰী-উৎপীড়ণ তথা নাৰীজনিত অপৰাধৰ বিৰুদ্ধে কঠোৰ আইন প্ৰণয়ন কৰা হ’ল, এই অপৰাধবোৰৰ খৰতকীয়া বিচাৰৰ বাবে ফাষ্ট ট্ৰেক কৰ্ট গঠন কৰা হ’ল, আৰু তাৰ ফল হিচাপে নিৰ্ভয়াৰ ধৰ্ষণকাৰী কেইটাক কম সময়ৰ ভিতৰতে (ন মাহ) বিচাৰ কৰি মৃত্যুদণ্ডৰ ৰায়দান দিয়া হ’ল। অৱশ্যে আদালতৰ এই ৰায় কাৰ্য্যকৰী কৰিবলৈ এতিয়াও বহুত বাকী। আজি মাত্ৰ কিছুদিন আগতে জুভেনাইল জাষ্টিচ এক্টখনৰো কিছু সালসলনি কৰা হ’ল। এতিয়া আমাৰ প্ৰশ্নটো হ’ল - নাৰীধৰ্ষণৰ শাস্তি কেনে হোৱা উচিত? নিৰ্ভয়াক পুনৰ এবাৰ সুঁৱৰি আমি এই প্ৰশ্নটোৰ আকৌ এবাৰ সন্মুখীন হ’ব খুজিছো।

ব্যক্তিগতভাৱে আমি এই প্ৰশ্নটোৰ সন্মুখীন হ’লেই ইয়াৰ উত্তৰটো স্বত:স্ফূৰ্তভাৱে আমাৰ মনলৈ আহে – মৃত্যুদণ্ড। একমাত্ৰ মৃত্যুদণ্ড আৰু সেই মৃত্যুদণ্ডৰ তাৎক্ষণিক কাৰ্য্যকৰীকৰণ। তাৰ বাদে ধৰ্ষণকাৰী অপৰাধীৰ বাবে আন কোনো শাস্তি গ্ৰহণযোগ্য নহয়। আমি বিশ্বাস কৰো অপৰাধ প্ৰমাণিত হোৱাৰ পিছত ধৰ্ষণকাৰী অপৰাধীক একমাত্ৰ শাস্তি হিচাপে মৃত্যুদণ্ডৰ আদেশ দিব পৰাকৈ আৰু সেই মৃত্যুদণ্ড তাৎক্ষণিকভাৱে কাৰ্য্যকৰী কৰিব পৰাকৈ ভাৰতীয় আইনী ব্যৱস্থাটো সংশোধন কৰিব পৰা যাব নিশ্চয়।

এইখিনিতে এটা প্ৰশ্ন আহে – মৃত্যুদণ্ডই ধৰ্ষণ, হত্যা আদিৰ দৰে নৃশংস অপৰাধবোৰ ৰোধ কৰাত বা সেই অপৰাধৰ সংখ্যা কম হোৱাত সহায় কৰেনে? বহুতৰ বাবে এইটো এটা কঠিন প্ৰশ্ন যাৰ উত্তৰত সপক্ষে বা বিপক্ষে বহুখিনি যুক্তি প্ৰদৰ্শন কৰিব পাৰি। আনকি বহুতে কেইখনমান দেশৰ উদাহৰণসহ মানৱীয়তাৰ খাতিৰত ভাৰতীয় আইনী ব্যৱস্থাটোৰ পৰা মৃত্যুদণ্ডক একেবাৰে উঠাই দিয়াৰ কথাও কয়। কিন্তু ব্যক্তিগতভাৱে আমি বিনাদ্বিধাই বিশ্বাস কৰো যে মৃত্যুদণ্ডই অপৰাধ ৰোধ কৰাত সহায় কৰে, আৰু ভবিষ্যতৰ সম্ভাৱ্য অপৰাধীসকলৰ মনত ভয়ৰ লগতে নিৰুৎসাহ জন্মায়। আচলতে আন আইনী শাস্তিবিলাকৰ দৰেই মৃত্যুদণ্ডও এটা আইনগত শাস্তি আৰু সমাজত অপৰাধ নিয়ন্ত্ৰণৰ বাবেই আইনত শাস্তিৰ ব্যৱস্থা আছে। আইনী দৃষ্টিৰে আৰু সাধাৰণ নিয়ম অনুসৰিও অপৰাধৰ নৃশংসতা যিমান বেছি অপৰাধীৰ শাস্তিৰ পৰিমানো সিমান বেছি। যিহেতু আমাৰ উদ্দেশ্য হ’ল নাৰীধৰ্ষণ আৰু নাৰীৰ বিৰুদ্ধে সংঘটিত হোৱা বিভিন্ন অপৰাধবোৰৰ প্ৰতিৰোধ কৰি সমাজখন নাৰীৰ বাবে সুৰক্ষিত আৰু ভয়হীন কৰি তোলা, সেয়ে প্ৰথম আৰু প্ৰধান পদক্ষেপ হিচাপে ধৰ্ষণকাৰী আৰু নাৰীৰ বিৰুদ্ধে আন যিকোনো অপৰাধকাৰীৰ বিৰুদ্ধে তাৎক্ষণিক কঠোৰ শাস্তিৰ প্ৰয়োগ কৰিব লাগিব। ধৰ্ষণেই হ’ল নাৰীৰ বিৰুদ্ধে সংঘটিত হোৱা সবাতোকৈ নৃশংস অপৰাধ আৰু সকলো শাস্তিৰ ভিতৰত মৃত্যুদণ্ডই হ’ল সবাতোকৈ কঠোৰ শাস্তি। সেয়ে নাৰীধৰ্ষণৰ একমাত্ৰ শাস্তি হ’ব লাগিব মৃত্যুদণ্ড। যদিহে অপৰাধ প্ৰমাণিত হোৱাৰ পিছত ধৰ্ষণকাৰীক মৃত্যুদণ্ডৰে দণ্ডিত কৰা হয় আৰু তাৎক্ষণিকভাৱে সেই মৃত্যুদণ্ড কাৰ্য্যকৰী কৰা হয় তেন্তে ভবিষ্যতৰ সম্ভাব্য ধৰ্ষণকাৰীয়ে ফাঁচীকাঠত তাৎক্ষণিকভাৱে নিজৰ প্ৰাণ হেৰুওৱাৰ ভয়ত নাৰীধৰ্ষণ কৰিবলৈ আগবঢ়াৰ আগতে এশবাৰ চিন্তা কৰিবলৈ বাধ্য হ’ব। বাকী থাকিল মানৱীয়তাৰ বা মানৱ অধিকাৰৰ কথাটো। আমি স্পষ্টভাৱে বিশ্বাস কৰো এগৰাকী নাৰীক ধৰ্ষণ কৰা বা ধৰ্ষণ কৰি হত্যা কৰি পেলোৱাটো মানৱ অধিকাৰৰ ভিতৰত নপৰে। যিহেতু এই ধৰ্ষণকাৰী আৰু হত্যাকাৰী অপৰাধীবোৰে আনৰ মানৱ অধিকাৰ খৰ্ব কৰিছে গতিকে এই অপৰাধীবোৰে নিজৰ বাবে মানৱীয়তা বা মানৱ অধিকাৰ দাৱী কৰিব নোৱাৰে।

এইখিনিতে আৰু এটা প্ৰশ্ন - ধৰ্ষণকাৰীবোৰৰ অনুশোচনা হয়নে? প্ৰশ্নটো তাৎপৰ্য্যপূৰ্ণ। আমাৰ মতে ভাৰতীয় পুৰুষতান্ত্ৰিক সমাজ ব্যৱস্থাটোৱে জন্ম দিয়া এই ধৰ্ষণকাৰীবোৰৰ বেছিভাগৰে মনলৈ অনুশোচনা আহে বুলি মানি ল’ব নোৱাৰি। আচলতে অনুশোচনাতো দূৰৰে কথা, এই ধৰণৰ অপৰাধীবোৰৰ বেছিভাগে অনবৰতে নিজৰ বাবে যিকোনো সুযোগৰ সন্ধানতহে থাকে আৰু প্ৰতিটো তেনে সুযোগৰ, লাগিলে সেই সুযোগ যিমানেই ক্ষুদ্ৰ নহওক কিয়, সদ্‌ব্যৱহাৰ কৰিব জানে। উদাহৰণ হিচাপে বৰ্তমান ভাৰতত নিষিদ্ধ হৈ থকা India’s Daughter নামৰ ডকুমেন্টৰীখনলৈ আঙুলিয়াব পাৰি। সেই ডকুমেন্টৰীখনত সেই ধৰ্ষণকাৰী অপৰাধীটোৱে কৈছিল যে তাক বা তাৰ দৰে ধৰ্ষণকাৰীক মৃত্যুদণ্ড দিলে হেনো ইয়াৰ পিছত ভবিষ্যতৰ ধৰ্ষিতাসকলৰ বাবে পৰিস্থিতি বেয়াহে হ’ব। কাৰণ ইয়াৰ পিছত প্ৰতিটো ধৰ্ষণকাৰীয়ে ধৰা পৰাৰ ভয়ত ধৰ্ষিতা নাৰীগৰাকীক হত্যা কৰিবই। ধৰ্ষণকাৰী অপৰাধীটোৰ এই কথাষাৰতেই ওলাই পৰিল এই ধৰণৰ অপৰাধীবোৰ প্ৰকৃততে কিমান সাংঘাটিকভাৱে টেঙৰ, নিজক বচাবলৈ কিমান বদ্ধপৰিকৰ আৰু লগতে শাস্তিৰ সন্মুখীন হ’বলৈ সিহঁতে কিমান ভয় কৰে। এই অপৰাধীটোৱে নিজে মুকলিকৈ (মানে কেমেৰাৰ সন্মুখত) কথা ক’বলৈ পোৱা প্ৰথমটো সুবিধাতেই অতিশয় বুদ্ধিমত্তাৰে এনে এটা কথাৰ অৱতাৰণা কৰি দিলে যিটো কথাত অপৰাধ জগতখনৰ লগতে এনে ধৰণৰ নৃশংস অপৰাধীবোৰক ওচৰৰ পৰা দেখি নোপোৱা, এই অপৰাধীবোৰৰ মানসিকতা আৰু মনস্তত্ব বুজি নোপোৱা, নিজে আদৰ্শ ব্যৱস্থাৰ (ideal situation) মাজত আৰামেৰে থাকি আঁতৰৰ পৰা মানৱীয়তা আৰু দয়া-ক্ষমাৰ কথা কোৱা, এনে অপৰাধবিলাকৰ ভুক্তভোগীসকলক (victim) বা পীড়িতাসকলক লগ নোপোৱা বহুসংখ্যক মানুহে যুক্তি বিচাৰি পাব (এনে লোকৰ সংখ্যা বহুত বেছি) আৰু এই সাধাৰণ কথাটোৰ পৰাই ওলাই পৰিল এনে ধৰণৰ অপৰাধীবোৰে কেনেকৈ সকলো সময়তে নিজৰ বাবে সুযোগৰ সন্ধানত থাকে। এনে এটা নৃশংস অপৰাধ কৰিও, ইমান দিন জেলত থাকিও, মৃত্যুদণ্ডৰে দণ্ডিত হৈয়ো, নিজৰ সেই জঘণ্য অপৰাধৰ সপক্ষে যুক্তি দি ওলোটাই সেই ধৰ্ষিতা নাৰীগৰাকীৰ গাতহে দোষ জাপি দিব খোজা আৰু লগতে এনেধৰণৰ কথাৰে ভাৰতৰ প্ৰচলিত আইনী ব্যৱস্থাটোৱে প্ৰদান কৰা মৃত্যুদণ্ডৰ শাস্তিৰ পৰা নিজকে বচাবলৈ অতি কৌশলেৰে আওপাকেদি চেষ্টা কৰা এইবোৰ অপৰাধীৰ মনলৈ কেতিয়াবা অনুশোচনাৰ ভাৱ আহিব পাৰে বুলি আমাৰ বিশ্বাস নহয়। নাৰীধৰ্ষণকাৰী অপৰাধীবোৰ মানুহ নহয়, সিহঁত অমানুহ আৰু এই অমানুহবোৰৰ জীয়াই থকাৰ অধিকাৰ নাই – এই কথাটো আমি দৃঢ়তাৰে বিশ্বাস কৰো। আৰু সেয়ে আমি বিশ্বাস কৰো যে নাৰীধৰ্ষণৰ একমাত্ৰ শাস্তি হোৱাৰ উচিত মৃত্যুদণ্ড।

নাৰীধৰ্ষণ আৰু নাৰীৰ বিৰুদ্ধে সংঘটিত হোৱা উৎপীড়ন বা আন যৌন-অপৰাধবোৰ ৰোধ কৰাৰ উপায় কি? – এইটো আন এটা কঠিন প্ৰশ্ন। আমি ভাবো এই অপৰাধবোৰৰ মূল কাৰণবোৰ সোমাই আছে আমাৰ পুৰুষতান্ত্ৰিক সমাজব্যৱস্থাটোত, যিটো সমাজব্যৱস্থাত এতিয়াও লিঙ্গ-ভিত্তিক বৈষম্য (gender-based discrimination) আছে আৰু লগতে এনে কিছুমান পুৰনিকলীয়া, অমানুষিক নিয়ম-কানুন, চিন্তাধাৰা আৰু কুসংস্কাৰ আছে যিবিলাকে নাৰীৰ সুৰক্ষা, সন্মান আৰু ব্যক্তিগত স্বাধীনতাৰ পথত হেঙাৰ হৈ থিয় দিয়ে। আমি বিশ্বাস কৰো নাৰীৰ বিৰুদ্ধে যিকোনো অপৰাধ ৰোধ কৰিবলৈ এই মূল কাৰণবোৰৰ মোকাবিলা কৰি এই হেঙাৰবোৰ আঁতৰাব লাগিব।

এতিয়া লেখাটোৰ আৰম্ভনিতে কোৱা মুক্ত বেশ্যালয় স্থাপনৰ বিষয়টো সম্পৰ্কত আমাৰ চিন্তাখিনি প্ৰকাশ কৰিব খুজিছো। আমাৰ মনত আছে যোৱাবছৰৰ কোনোবা এটা সন্ধিয়াত, টেলিভিচনৰ এটা অসমীয়া চেনেলৰ এটা অনুষ্ঠানত এক বিতৰ্ক/আলোচনা হৈছিল য’ত মূল বিষয়টো আছিল নাৰীধৰ্ষণ আৰু নাৰীৰ বিৰুদ্ধে আন যিকোনো অপৰাধ-উৎপীড়ন আদি ৰোধৰ বাবে ঠায়ে ঠায়ে মুকলিকৈ (লিগেলাইজ্‌দ ধৰণেৰে) বেশ্যালয় স্থাপন কৰাটো এটা সমাধান হ’ব পাৰে নেকি। এই সমাধানটোৰ বিষয়ে চিন্তা কৰিবলৈ গৈ আমি তাৰ গ্ৰহণযোগ্যতাৰ প্ৰতি দ্বিধাগ্ৰস্ত আৰু সন্দিহানহে হৈ পৰিলো। আমাৰ এই দ্বিধাগ্ৰস্ততাৰ কাৰণ হ’ল আমি নিজে নিজকে সোধা কেইটামান কঠোৰ প্ৰশ্ন – সেই বেশ্যালয়বোৰত যিসকল নাৰীয়ে নিজৰ দেহ বেচিবলৈ আহিব তেওঁলোক কোন হ’ব? তেওঁলোক সেই বেশ্যালয়বোৰলৈ কিয় আহিব? (প্ৰতিদিনে/ প্ৰতিনিশাই টকাৰ বিনিময়ত কোনোবা অচিনাকী পুৰুষক নিজৰ শৰীৰটো যৌন উপভোগৰ বাবে এৰি দিয়টো নিশ্চয় কোনো নাৰীৰ বাবেই সুখকৰ নহয়। এনে এটা কঠিন আৰু যন্ত্ৰণাদায়ক জীৱিকা কোনো নাৰীয়ে কিয় উপযাচি বাচি ল’ব?) নিজকে শাৰিৰীক-মানসিকভাৱে বিধ্বস্ত কৰি এচাম বিকৃত মানসিকতাৰ পুৰুষক টকাৰ বিনিময়ত দৈহিক সুখ দি সমাজখন নাৰীৰ বাবে সুৰক্ষিত কৰাৰ দায়িত্ব তেওঁলোকে (সেই নাৰীসকলে) কিয় ল’ব? সেই দায়িত্ব তেওঁলোকৰ হয় জানো? তেওঁলোকক তেওঁলোকৰ অভিভাৱক বা আন সম্বন্ধীয় লোকসকলে সেই বেশ্যালয়বোৰত দেহ বেচিবলৈ যাবলৈ অনুমতি দিবনে? তেওঁলোকক সেই বেশ্যালয়বোৰলৈ আহি টকাৰ বিনিময়ত দেহ ব্যৱসায় কৰিবলৈ বাধ্য কৰোৱা হ’ব নেকি? বেশ্যালয়বোৰত কাম কৰা সেই নাৰীসকলক সমাজে কেনে দৃষ্টিৰে চাব? তেওঁলোকক সমাজৰ সকলোৱে সন্মান কৰিবনে? বেশ্যালয়ৰ বাহিৰত তেওঁলোকৰ সামাজিক অৱস্থিতি কেনে হ’ব? তেওঁলোকক কোনোবাই বিয়া কৰাবনে? বয়স হৈ অহাৰ পিছত যেতিয়া তেওঁলোকে দেহ বেচিব নোৱাৰা হ’ব তেতিয়া তেওঁলোকৰ দায়িত্ব কোনে ল’ব? এই বেশ্যালয়বোৰে সমাজত নাৰী অপহৰণৰ দৰে অপৰাধ এতিয়াতকৈ কেইবাগুণে বঢ়াব নেকি? যদি বঢ়াব, তেন্তে সেই অপৰাধবোৰৰ ভুক্তভূগীসকলৰ (victims) দায়িত্ব কোনে ল’ব? বেশ্যালয়লৈ গ্ৰাহক হিচাপে কোন যাব বা বেশ্যালয়লৈ গ্ৰাহক হিচাপে যাবলৈ কোনে কাক কেনেকৈ বাধা দিব? টকাৰ বিনিময়ত সহজলভ্য যৌনতা এটা সামাজিক সমস্যা হৈ উঠিবনেকি? সেই টকাৰ বাবে কোনোবা যুৱকে ঘৰত কাজিয়া কৰিবনেকি আৰু তাৰ ফলাফল কেনে হ’ব? (যেনেদৰে কোনোবা দুখীয়া কৃষক পিতৃয়ে সন্তানৰ বাইকৰ দাৱী পুৰন কৰিবলৈ অৱশেষত নিজৰ মাটিখিনিকে বন্ধকত দি ধাৰ কৰিবলগীয়া হয়।) STD (Sexually Transmitted Diseases) দ্ৰুতগতিত বাঢ়ি যাব নেকি? সকলোতকৈ ডাঙৰ প্ৰশ্ন – বেশ্যাবৃত্তিটোক সন্মানৰ চকুৰে চোৱা হ’বনে? এনেধৰণৰ বেশ্যালয়বোৰক আৰু সেই বেশ্যালয়বোৰৰ বেশ্যাসকলক অসমীয়া/ভাৰতীয় সমাজে কেনেদৰে গ্ৰহণ কৰিব? এই প্ৰশ্নবোৰৰ নিজেই নিজকে দিয়া উত্তৰবোৰত আমি অকনো সন্তুষ্ট হ’ব পৰা নাই বাবেই আমি এইধৰণৰ বেশ্যালয় স্থাপনৰ কথাটো সমৰ্থন কৰিবলৈ আমি দ্বিধাগ্ৰস্ত। কিন্তু ধৰ্ষণকাৰীৰ শাস্তি সন্দৰ্ভত আমি মুঠেই দ্বিধাগ্ৰস্ত নহয়, আৰু আমাৰ মতে ধৰ্ষণকাৰীৰ একমাত্ৰ শাস্তি হোৱা উচিত তাৎক্ষণিক মৃত্যুদণ্ড। এটা সক্ষম পুলিচ ব্যৱস্থা (যি ব্যৱস্থাই নাৰীৰ বিৰুদ্ধে সংঘটিত প্ৰতিটো ঘটনাৰে অপৰাধীক অতি শীঘ্ৰে কাৰায়ত্ব কৰি আইনৰ হাতত তুলি দিব) আৰু কঠোৰ, নিশ্চিত আৰু তাৎক্ষণিক আইনী শাস্তিৰ অবিহনে নাৰীৰ বিৰুদ্ধে অপৰাধ ৰোধ কৰিব নোৱাৰি – এই কথাটো আমি দৃঢ়তাৰে বিশ্বাস কৰো।

শেষত আৰু এটা কথা – নাৰীৰ বিৰুদ্ধে সংঘটিত হোৱা অপৰাধৰ বিভিন্নতা যেনেকৈ আছে সংখ্যাও তেনেদৰে অগনিত আৰু এই ক্ষেত্ৰত ধৰ্ষণেই একমাত্ৰ অপৰাধ নহয়। আমাৰ ভাৰতীয় পুৰুষতান্ত্ৰিক সমাজখনত নাৰীৰ বিৰুদ্ধে প্ৰতিদিনে যিবোৰ অপৰাধ সংঘটিত হয় সেইবোৰে সকলো প্ৰকৃত পুৰুষকে লজ্জানত হবলৈ বাধ্য কৰিব। ডমেষ্টিক ভায়োলেন্স, অনাৰ কিলিং, ডাইনীৰ নামত হত্যা, যৌতুকৰ বাবে অত্যাচাৰ, প্ৰেমত বিফল হৈ নাৰীগৰাকীক এচিদেৰে আক্ৰমণ, ধৰ্মৰ নামত অথবা কোনোবা ধৰ্মশাস্ত্ৰৰ দোহাই দি অথবা কিছুমান যুক্তিহীন অন্ধবিশ্বাস-কুসংস্কাৰৰ ফলস্বৰূপে নাৰীৰ প্ৰতি অশালীন মন্তব্য কৰাৰ লগতে নানা বান্ধোন আৰোপ কৰিব খুজি নাৰী-স্বাধীনতাক খৰ্ব কৰা আৰু লগতে একেসময়তে পুৰুষৰ মনত নাৰীক দমন কৰি ৰাখিবলৈ একধৰনৰ বিভৎস মানসিকতা গঢ়ি তোলা, প্ৰেমৰ বিৰুদ্ধে আৰু নাৰীৰ বিৰুদ্ধে খাপ পঞ্চায়তৰ বিভৎস ৰায়দান, প্ৰেমৰ নামত প্ৰথমতে প্ৰলোভন আৰু কূটকৌশল, তাৰ পিছত যৌনতা আৰু তাৰ পিছত প্ৰৱঞ্চনা, ধৰ্ষণ, ব্লেকমেইল, হত্যা, আত্মহত্যাৰ বাবে প্ৰৰোচনা/বাধ্য কৰোৱা আদিৰ দৰে অসংখ্য অপৰাধ নিতৌ সংঘটিত হৈ আছে নাৰীৰ বিৰুদ্ধে। এইবোৰ অপৰাধৰ বাবেও দোষীক উপযুক্ত আৰু নিৰ্দিষ্ট শাস্তিৰ ব্যৱস্থা কৰি সেই শাস্তিকো তাৎক্ষণিকভাৱে কাৰ্য্যকৰী কৰা উচিত। আৰু এটা আচৰিত কথা অস্বীকাৰ কৰা বৃথা যে বহুসময়ত এগৰাকী নাৰীয়েই আন এগৰাকী নাৰীৰ প্ৰধান উৎপীড়ক হৈ উঠে। বিশেষকৈ ডমেষ্টিক ভায়োলেন্সৰ ক্ষেত্ৰত বহুসময়ত এগৰাকী বা কেইগৰাকীমান নাৰীয়েই আন এগৰাকী নাৰীৰ বিৰুদ্ধে থিয় দিয়ে। আনকি ধৰ্ষণৰ দৰে জঘণ্য অপৰাধতো নাৰীয়ে পুৰুষক সহযোগ কৰাৰ অসংখ্য উদাহৰণ আছে। বহুতে বিশ্বাস নকৰিব - ভাৰতৰ জেইলসমূহত বন্দী হৈ থকা এনে ধৰণৰ নাৰী কয়েদীৰ সংখ্যা কম নহয় যিসকলে এজন/কেইজনমান পুৰুষক আন কোনোবা এগৰাকী অসহায় নাৰীক ধৰ্ষণ কৰিবলৈ সহায় কৰিছিল, সেই ধৰ্ষণকাৰ্য্যত সেই পুৰুষসকলক সহযোগ কৰিছিল। এইবোৰ অপৰাধীৰ বাবেও একেই কঠোৰ, নিশ্চিত আৰু তাৎক্ষণিক শাস্তিৰ ব্যৱস্থা থাকিব লাগে।

(লেখাটোত প্ৰকাশিত চিন্তা আৰু মতামতখিনি লেখকৰ একান্ত ব্যক্তিগত আৰু পদৱী/কাৰ্য্যালয় আদিৰ সৈতে কোনো সম্পৰ্ক নাই।)