জীৱনৰ অনুভৱ - অসমীয়াৰ সুখ-দুখ

xukhdukh.com :: Asomiyar xukhdukh - অসমীয়াৰ সুখ-দুখ :: ইউনিকোডত প্ৰকাশিত প্ৰথম অসমীয়া অনলাইন দৈনিক :: প্ৰতিদিন আপডেট | Content Rich Assamese online Daily / portal /e magazine: ভাল খবৰ, প্ৰৱন্ধ, বিশ্লেষণ, গ্ৰন্থ-আলোচনা, হাস্য-ব্যংগৰে সমৃদ্ধ...

মহীৰূহৰ লেখা

জীৱনৰ অনুভৱ

জীৱনৰ অনুভৱ

Share This
মৃত্যু বাৰু শিল্প, নাই জানো বিকল্প?
ডঃ মাখন লাল দাস
(মোৰ জীৱনৰ আটাইতকে ভয়াবহ দুৰ্যোগৰ নিশাটি৷ কোনো শিশুৰ জীৱনলৈ এনে দুৰ্যোগ যাতে কেতিয়াও নাহে, ঈশ্বৰৰ ওচৰত সেই প্ৰাৰ্থনাৰে)

মানুহ মৰে বুলি শুনিছিলো, পঢ়িছিলো৷ কেতিয়াবা ভাবিছিলো আমাৰমা-দেউতাও এদিন মৰিব নেকি বাৰু? কিন্তু সেই ভাব মনলৈ আহিলেইনিজেই নিজকে আশ্বাস দি কৈছিলো, নাই নাই আমাৰ মা-দেউতা নমৰে৷কিন্তু সেই চিন্তাটোৱে মোৰ শিশু মনটোক প্ৰায়ে আমনি কৰিছিলহি৷

১৯৬৮ চনৰ জানুৱাৰী মাহত তৃতীয় শ্ৰেণীলৈ প্ৰমোচন পোৱাৰ পাছতেদেউতাৰো প্ৰমোচনৰ খবৰ আহিল৷ ৰেচম বিভাগৰ সহ-সঞ্চালক হিচাবেদেউতাক চিলঙলৈ বদলি কৰা বুলি জানিব পাৰি আমি আনন্দতউৎফুল্লিত হৈ পৰিলো৷ তিতাবৰৰ দৰে সৰু ঠাইৰ পৰা একেবাৰে সেইসময়ৰ অসমৰ ৰাজধানী চিলঙলৈ৷ ইমান ডাঙৰ ঠাইত আগতেকেতিয়াও থাকি পোৱা নাই৷ উত্তেজিত হোৱাৰে কথা৷

আমাক দুদিনমান খানাপাৰাৰ ৰেচম পামৰ গেষ্ট হাউচত ৰাখি দেউতাই চিলঙত কৰিবলগীয়া আনুষ্ঠানিকতাখিনি সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ গ’লগৈ৷ তাৰপাছত মাৰ্চ মাহৰ কোনোবা এটা দিনত আমি চিলংপালোঁগৈ৷ দাদাদুজনক বিষ্ণুপুৰৰ চিলং বিদ্যালয়ৰ অষ্টম আৰু ষষ্ঠ আৰু মোক আৰু সৰু ভাইটিক শঙ্কৰদেৱবিদ্যাপীঠত তৃতীয় আৰু প্ৰথম শ্ৰেণীত নাম লিখাই দিলে৷ একেবাৰে সৰু ভাইটি তেতিয়াও স্কুললৈ যাব পৰাহোৱা নাছিল৷ আমিও অতি কম সময়ৰ ভিতৰতে নতুন ঠাইৰ নতুন পৰিবেশৰ লগত খাপ খাই পৰিলো৷

দিনবোৰ ভালদৰেই পাৰ হৈ গৈ আছিল৷ নবেম্বৰ মাহৰ শেষৰ ভাগত দেউতাই আমাৰ বাবে গৰম কাপোৰচিলোৱাৰ যো-জা চলাই আছিল৷ আমাৰ কাপোৰ দেউতাই নিজেই চিলায়৷

এদিন আবেলি কাপোৰ কাটি থাকোঁতে দেউতাই মাক ক’লে,
“মোৰ ওপৰৰ ওঁঠটো অলপ বিষাইছে৷ দাড়ি খুৰাওঁতে শালমন কাট খালে নেকি?”
দেউতাৰ কোনোবা এজন বন্ধু দুদিনমান আগতে ইংলণ্ডৰ পৰা আহিছিল আৰু ইংলণ্ডৰ পৰা অনা ব্লেডএখন দেউতাক উপহাৰ দিছিল৷ মনৰ উৎসাহতে দেউতাই সেই ব্লেডখনেৰে ৰাতিপুৱা দাড়ি খুৰাইছিল৷

ৰাতি বাৰমান বজাত টোপনিৰ পৰা সাৰ পাই দেখোঁ দেউতাই বিচনাত বহি বিষত কেঁকাই আছে৷ ওপৰৰওঁঠটো ফুলি উঠিছে৷ মাই গৰম পানীৰে সেক দি আছে৷ জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে দেউতাক বিষতকেঁকোৱা দেখিলো৷

পিছদিনা পামৰ মেনেজাৰজনৰ সৈতে দাদাহঁত চিভিল হস্পিটেললৈ গৈ ডাক্তৰক দেখা কৰি কিবা দৰব লৈআহিলগৈ৷ দৰব খোৱাৰ পিছতো একো ফল নহ’ল৷ দেউতাৰ গোটেই মুখখন ফুলি আহিব ধৰিলে৷ লগতেপ্ৰচণ্ড জ্বৰ৷ চিলঙতে থকা ডাঙৰ মহাদেউক খবৰ দিয়া হ’ল আৰু তৃতীয়দিনা ৰাতিপুৱাতে দেউতাক চিভিলহস্পিটেলত ভৰ্তি কৰা হ’ল৷

অলপ পাছত গৰম গাখীৰ ফ্লাস্কত লৈ দাদাহঁত হস্পিটেললৈ বুলি ওলাই গ’ল৷ কিন্তু পোন্ধৰমিনিটমান পাছতেদাদাহঁত উভতি আহিল৷ গৈ থাকোঁতে দাদা পিছল খাই পৰাত হাতৰ পৰা ফ্লাস্কটো পকা ৰাস্তাত পৰি যায়আৰু ভিতৰৰ গ্লাচ ভাঙি চুৰমাৰ হয়৷ ভঙা ফ্লাস্কটো হাতত লৈ মা কিছুসময় শিলপৰা কপৌৰ দৰে থৰলাগি বহি থাকিল৷ প্ৰথম হস্পিটেললৈ যাবলৈ ওলাওঁতেই সেই দুৰ্ঘটনা ঘটাটো নিশ্চয় অতি অমঙ্গলীয়া কথাবুলি ভাবি মাৰ মনটো হাহাকাৰ কৰি উঠিছিল৷ আমিও মাৰ কাষত বহি থাকিলো কিছুসময়৷ কিবা এটাঅজান আশঙ্কাই আমাক বাৰে বাৰে আমনি কৰিবলৈ ধৰিলে৷

কাষৰ ঘৰৰ পৰা ফ্লাস্ক এটা আনি পুনৰ গাখীৰ ভৰাই দাদহঁত গ’লগৈ৷ অলপ পাছত গাখীৰত পনীয়াকৈ চাগুদানা সিজাই মোৰ হাতত দি পঠিওৱা হ’ল৷ আমাৰ ঘৰৰ পৰা গেৰিচন গ্ৰাউণ্ডৰ কাষৰ চিভিল হস্পিটেললৈ খোজকাঢ়ি যাবলৈ আধাঘন্টাতকৈও বেছিসময় লাগে৷ সন্ধিয়া হস্পিটেল পাই দেউতা থকা কোঁঠাটো বিচাৰি উলিয়ালো৷ বাৰান্দাৰ একেবাৰে এমূৰত থকা কোঁঠাটো পাই সোমাই গ’লো৷ দাদাহঁত আৰু কোনোবা দুজনমান বহি আছিল৷ মই খোৱা-বস্তুখিনি আগবঢ়াই দিওঁতে দেউতাই সেহাই-সেহাই ক’লে
:মই খাব নোৱাৰিম, তহঁতেই খা৷

মুখ-মণ্ডল ফুলি থকা দেউতাৰ পিনে চাই মই ভাবিবলৈ ধৰিলো,
: দেউতাৰ চাগে কিমান বিষাইছে, কিমানযে কষ্ট পাইছে…

সেই কষ্টৰ কল্পনা কৰি কৰি মোৰ মূৰটো আচন্দ্ৰাই কৰিব ধৰিলে৷ লাহে-লাহে চকুৰে ধোঁৱা-কুঁৱা দেখিবলৈ ধৰিলো৷ মই বাগৰি পৰিবৰ উপক্ৰম হ’ল৷ তাকে দেখি দেউতাই দাদহঁতক সম্বোধি ক’লে৷
:তাক ধৰ৷ অলপ বিচনাখনত শুৱাই দে৷
দাদাহঁতে মোক ধৰি শুৱাই দিলে দীঘল বেঞ্চখনত৷ অলপ সময় তেনেদৰে থাকি প্ৰকৃতিস্থ হোৱা যেন দেখি দেউতাই সুধিলে
: অলপ ভাল পাইছনে?
তাৰপাছত দাদাহঁতক ক’লে
: তাক বাহিৰলৈ লৈ যা৷ হস্পিটেললৈ বেছিকৈ আহিব নিদিবি৷

মই তেজ দেখিলে ভয় খাওঁ বাবে সৰুৰে পৰা মোক ঘৰত কুকুৰা কাটিলে দেউতাই চাবলৈ নিদিছিল৷ কাৰো দুখ বা কষ্ট সহ্য কৰিব নোৱাৰা দুৰ্বল হৃদয় আছিল মোৰ৷ নিজৰ দেউতাৰ কষ্ট দেখি মূৰ ঘূৰাই বাগৰি পৰিব ধৰাটো একো আচৰিত কথা নাছিল৷

দাদাহঁতে মোক বাহিৰলৈ উলিয়াই পঠালে৷ বাৰান্দাত থিয় হৈ দূৰৰ পাহাৰবোৰলৈ চাই চাই ভাবিলো,
: আমাৰ দেউতাও মৰিব নেকি?
মনলৈ ভাবটো অহাৰ লগে-লগে ভয় খাই মই মনে-মনে প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ ধৰিলো,
: হে ঈশ্বৰ, আমাৰ দেউতাক মাৰি নিনিবা৷ যদি মাৰিব খুজিছা মোকে মাৰি নিয়া৷

খবৰ পাই বৰপেটাৰ পৰা খুড়া, মাহী, আইতা আদি আহি ওলাল৷ শ্বিলঙত থকা প্ৰায় সকলোবৰপেটীয়ামূলৰ মানুহৰ মাজত দেউতা অতি জনপ্ৰিয় আছিল৷ খবৰটো বিয়পি পৰাৰ পাছত খবৰ লবলৈঅহা মানুহেৰে হস্পিটেল ভৰি পৰিবলৈ ধৰিলে৷ মোক বৰকৈ যাবলৈ দিয়া নহ’ল৷ তথাপি মাজে-মাজে গৈথাকিলো হস্পিটাললৈ৷ এদিন এজন ডাক্তৰে আন এজনক কোৱা কাণত পৰিল,
: ষ্টিল চিৰিয়াচ৷
চিৰিয়াচ মানে বুজি পালো, কিন্তু ষ্টিল মানে তীখা বুলি ভাবিলো৷ গতিকে দেউতাৰ অৱস্থা তীখাৰ নিচিনা কঠিন আৰু চিৰিয়াচ বুলি বুজি মাক কথাটো ক’লো৷ মাই একো উত্তৰ নিদিলে৷

তেনেদৰে কেইটামান দিন পাৰ হৈ গ’ল৷ দেউতাৰ অৱস্থাৰ কোনো উন্নতি নহ’ল৷ কাষৰ ঘৰৰ বন্দনানামৰ ছোৱালীজনীয়ে এদিন সুধিলে,
:তোমালোকৰ দেউতাক লৰেটোলৈ নিলে নেকি?
: নাই নিয়া,
মই উত্তৰ দি ভাবিলো, লৰেটো হস্পিটেললৈ (আচলতে নামটো কি মনত নাথাকিল) নিলে কিজানি দেউতাভাল হ’লহেতেন৷ কিন্তু দেউতা চিভিল হস্পিটেলতে থাকিল৷

ডিচেম্বৰ মাহৰ আঠ তাৰিখ৷ সেইদিনা বোধকৰো শনিবাৰ আছিল৷ ৰাতিপুৱা ঘৰত আছিলো মই আৰু সৰুভাইটি৷ হঠাতে খবৰ আহিল দেউতাই আমাক দুটাক চাবলৈ বিচাৰিছে৷ আমি বেগাবেগিকৈ হস্পিটেলপালোঁগৈ৷ দেউতা থকা কোঠাটোৰ দুৱাৰমুখত ইংৰাজীৰে জাননী এখন লগোৱা আছিল৷ ভিতৰে-বাহিৰেবহুতো মানুহ৷ আমি দুৱাৰমুখ পাওঁতেই কোনোবা এজন বাহিৰ ওলাই আহিল আৰু আমাক দেখি ক’লে,
: ভিতৰলৈ যাব নালাগে৷ ব’ল ঘৰলৈ৷
আমি কিবা কোৱাৰ আগতেই তেওঁ আমাক লগত লৈ আমাৰ ঘৰমুৱা হ’ল৷ দেউতাক আমি চাবলৈকেনাপালো, দেউতাইও আমাক নেদেখিলে৷

মনটো উগুল-থুগুল লাগি থাকিল৷ শুনিবলৈ পালো দেউতাক হেনো অক্সিজেন দি আছে৷ দাদাহঁত বোধকৰোসন্ধিয়া উভতি আহিল কিন্তু মা হস্পিটেলতে থাকিল সদায় থকাৰ দৰে৷ সেই গহীন পৰিবেশত একো খাবলৈমন নোযোৱাতো কিবা-কিবি অলপ খাই বিচনাত পৰিলো৷ ডিচেম্বৰ মাহৰ সেই জাৰত লেপৰ তলতসোমাই পৰিলো বোধকৰো আমি চাৰিজন ভাই-ককাই৷ ডাঙৰ দাদা বোধকৰো হস্পিটেলতে আছিল৷ ক’বনোৱাৰাকৈয়ে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰিলে আটাইকে৷

মাজৰাতি কিবা এক অদ্ভূত শব্দত টোপনি ভাঙিল৷ কোনোবাই যেন বিশেষ সুৰ লগাই লগাই চিঞৰিচিঞৰি কান্দিছে৷ মাতটো চিনাকীযেন লাগিল৷ হয়, সেয়া মাৰ মাতেই হয়৷ মানুহ মৰিলে বিশেষ ধৰণেবিলাপ কৰি কৰি কান্দে বৰপেটাৰ ফালৰ মাইকী মানুহে৷ জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে তেনে বিলাপৰ সুৰশুনিলো৷ মাৰ লগতে আইতাৰ মাত ভাহি আহিল মজিয়াৰ পৰা৷ বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল যি ভয়কৰিছিলো তাকে ঘটিল বুলি৷ কি কৰা উচিত একো নাজানি বেৰৰ ফালে মুখ কৰি উচুপিবলৈ ধৰিলো৷তথাপি মনত এটা ক্ষীণ আশা, কিজানি দেউতাৰ একো হোৱা নাই, মাহঁতে কিজানি বেলেগ কিবা কথাতহেকান্দিছে৷ কিন্তু ক্ষন্তেক পাছতে ডাঙৰ দাদাই একেবাৰে সৰু ভাইটি অকণক কোৱা কাণত পৰিল,

:অকণ, আমাৰ দেউতা মৰিল৷ অকণ আমাৰ দেউতা মৰিল৷ আমি এতিয়া কি কৰিম?
বুলি দুয়ো সাৱটা-সাৱটি কৰি কান্দিবলৈ ধৰিলে৷ সৰুদাদা আৰু আনটি ভাইটিয়েও কান্দোনত যোগ দিলে৷মই বেৰৰ ফালে মুখ কৰি থাকিলো৷ কাৰোফালে চাবলৈ সাহস নহ’ল৷ আমাক সান্তনা দিবলৈ আহিল ডাঙৰখুড়া৷ নাকান্দিবি, নাকান্দিবি বুলি দুবাৰমান কৈ আমাক কন্দা দেখি খুড়াই নিজে হুকহুকাই কান্দিব ধৰাতবাৰিষাৰ ধল অহাৰ দৰে কান্দোনৰ ৰোল উঠিল৷

: এই সৰু-সৰু ল’ৰা পাঁচটাক জাপি দি , আমাক পথৰ ভিখাৰী কৰি ক’ত গুছি গ’ল..
কাষৰ কোঠাৰ পৰা কৰা মাৰ বিলাপ আহি কাণত পৰাত অজান আশংকাত বুকুখন কঁপিবলৈ ধৰিলে৷কল্পনা কৰিলো, আমি বাটে-বাটে ভিক্ষা কৰি ফুৰিছো, ৰাতি গছৰ তলত শুইছো…. ভাবি ভাবি কিমানকান্দিলো হিচাব নাই৷ কোনেও কাৰো ফালে চোৱাৰ সাহস নাই৷

ৰাতিটো তেনেদৰেই পুৱাল৷ ৰাতিপুৱা সকলোকে লৈ যোৱা হ’ল চিভিল হস্পিটেললৈ৷ হস্পিটেলৰ ফালে চাইআকৌ ভাবিলো, 'লৰেটো'লৈ নিয়া হ’লে কিজানি দেউতা ভাল হ’লহেতেন৷

দেউতাৰ দেহটো আনি বাহিৰত শুৱাই দিয়া হ’ল৷ শেষবাৰৰ বাবে দেউতাৰ মুখখনলৈ চালো৷ শান্তিৰে শুইআছে৷ মানুহ মৰিলে বোলে গাৰ ৰং শেঁতা হয়৷ দেউতাৰ ৰংটো দেখোন প্ৰায় একেই আছে৷ এই যেন সাৰপাব৷ এনেকুৱা লাগে৷ কিজানি জীয়াই আছে৷ মানুহবোৰে ভুল কৰা নাইতো?

বিভিন্নজনে আহি ফুলৰ মালা আদি দিলেহি৷ অলপ পাছত দেহটো লৈ যোৱা হ’ল সৎকাৰৰ বাবে৷ লগতঅষ্টম শ্ৰেণীত পঢ়া ডাঙৰ দাদাক লৈ যোৱা হ’ল৷ আমি সৰু হৈ থকা বাবে আমাক শ্মশানলৈ নিনি ঘৰলৈ লৈ অহা হ’ল৷

কেইঘন্টামান পাছত ডাঙৰ দাদা আহি পালে৷ মুখৰ মাত নাই৷ ঠক-ঠককৈ কঁপিছে গোটেই ল’ৰাটো৷কোনোবাই আনি গৰম গাখীৰ এগিলাচ খুৱাই দিয়াতহে অলপ সুস্থিৰ হ’ল৷

ঘৰলৈ আহি গা ধুই বাহিৰত থকা চকী এখনত বহি পৰিলো৷ কাৰো মুখত কোনো কথা নাই৷ মোকচকীত বহা দেখি ডাঙৰ মানুহ এজনে মোৰ ফালে বিশেষ ভাবে চালে৷ মই সুধিলো,
: দেউতাক মৰিলে চকীত বহিব নাপায় নেকি? তেনেকুৱা নিয়ম নেকি?
তেখেতে একো নক’লে যদিও মুখৰ অভিব্যক্তিত বুজি পালোঁ৷ চকীৰ পৰা আঁতৰি মাটিত পাৰি থোৱা কিবাএখনৰ ওপৰতে বহিলো৷

একে ৰাতিৰ ভিতৰতে বহু কথা নিজে নিজে বুজা হৈ গ’লো৷

1 comment: